Tarihin gelişimi içinde bireylerin kendi vasıfları ve toplumun ihtiyaçları örtüştüğünden nasıl bir sinerji ile değişimin olabileceğinden önceki yazımızda bahsetmiştik. Tarihsel okumalarda topluma liderlik yapan bireylerin mevcut otorite tarafından nasıl bir baskı ile karşılaştığı da olayların akışından uzak bir gözle bakıldığında daha net görülebilir.

Bu durumda mevcut yönetimin kendi iktidarını koruma refleksi devreye girer ve olabilecek tüm imkanlar ile lider adayının önü kesilmeye çalışılır. Bunun örnekleri tarihte fazlasıyla mevcuttur.

1990-2000 yıllarında halen görevini yürüten Cumhurbaşkanımız için oluşturulan suni gündemler bunlara örnek verilebilir. Demokratik olmayan tüm engellemelere rağmen değişimin önünde duramayan iktidar toplumun isteklerinin önüne geçemedi.

Ve bugün farklı bir versiyonunu yaşamakta ülkemiz. Mevcut yönetimin kendi iktidarını muhafaza etme refleksi yine devrede. Bütün tuşlara aynı anda basmaktan çekinmeyen idare ‘diploma’ meselesinden ‘ahmak’ davasına kadar büyük bir korku dağı yarattığı dumanlı ülke gündeminin içinde net bir şekilde görülüyor.

Terör ve yolsuzluk başta olmak üzere her adım bir dava haline getiriliyor. Göreve gelişinden bu yada belediyenin elindeki bir çok imkan idare tarafından belediyelerin elinden alındı. Projeler engellendi kaynaklar kesildi. Sadece İstanbul değil ülke genelinden tüm muhalif belediyeler finansal ve hukuki baskıyla nefes alamaz hale getirildi.

Son dönem İzmir’de yaşanan belediye işçilerinin grevi daha önce hangi iktidar belediyesinde yaşandı? Yaşansa olaki beş işçi grev dese ve yollara dökülse idi aynı anda yerlerde sürüklenir ve tutuklanırlardı.

Ve son yıllarda milliyetçi muhafazakar partilerden beklenmeyecek şekilde Kürt seçmene şirin görünmek adına atılan adımlar tüm tuşlara aynı anda basıldığının göstergesi oldu. Bu açılım ile beraber karşısında durabilecek siyasi aktörlerin de siyaset sahnesinden cebri olarak çekilmesini tüm tuşlar iddiamızın yanına koymalıyız. Bu örnekleri çoğaltmak mümkün.

Tarihi perspektifte baskı politikalarının başarılı olduğu görülmüştür. Ancak başarılı olan baskı politikaları beraberinde ülkeye huzur getirmemiştir. Otoriterleşen iktidarla birlikte halkın değişim arzusunun daha da arttığını da ihtimallerin arasına almak yerinde olur. Zira tutuklanan liderlerinin ardından muhalif seçmen sesini duyulur şekilde artırmaya başladı. Bu ikilem bugünün Türkiye’sinde fazlasıyla mevcut.

Ülkede son yıllarda yaşanan ekonomik kırılma ve daralmalarda seçmen nezdinde yine toparlanma ve yükselme beklentisi mevcut iktidar eliyle olabileceği düşünülürdü. Şimdilerde bu beklenti aşınmış ve ivme kaybetmiş durumda. Toplumun içinde bulunduğu durum tam bir karamsarlık hali.

En önemli örnek olarak ekonomik araçlardan enflasyon ülkede tüm dengeleri altüst etti. dışarıdan bir kaynak gelmediği müddetçe durulması imkansızken ülke içinde kaynak yaratmak yolu tercih edilerek daha da körüklenmesine neden olunuyor. Ekonomi yönetiminin halkı düşünmeden aldığı parasal önlemler nefes alma yolumuzu daha da kısıtlarken ülkenin kendi içinde bulunduğu ekonomik hal her geçen gün daha da kötüye gidiyor.

Mevcut iktidarın dikte politikaları ile düzelmesi imkansız olan krizlerin yenilerini doğurduğunu görmemek için adaleti temsil eden themis heykelindeki kadının gözbağını bağlamak gerekir. Themis deyince akıllara adalet gelmesin sakın vurgulamak istenen o değildi. Çünkü adalet yaşadığımız coğrafyanın yitiğidir.

Siyaset sahnesine yeni çıkan liderlerin baskılanması son dönemde iktidarında ne kadar kırılgan ve korku atmosferi içinde bulunduğunu gösterir oldu. Güçlü olan iktidar karşısına çıkan muhalif bireylerden bu kadar korkmamalı. Toplumsal desteğinin eridiğini gören iktidarlar topluma liderlik etmemeleri için muhalif liderlerin iktidara alternatif olma ihtimallerini ortadan kaldırmaya çalışırlar ki ülkemizde yaşanan durum bunun özetidir.