İnsan her şeyden kaçabilir. Fakat kendinden kaçamıyor. Baudelaire, "Her nerede değilsem, orada mutlu olacakmışım gibi gelir" der. İnsan nereye kaçarsa kaçsın, yine kendine yakalanıyor.

Necip Fazıl'ın dediği gibi; "Hep nefis çıkar karşıma, ölüp ölüp dirilsem; insandan kaçmak kolay, kendimden kaçabilsem."

Çoğu zaman insanlardan kaçmak için atlarım arabama çıkarım , dağlara, yaylalara.

Şehir boğmaz beni. Kalabalık bir sokakta yürürüm.

Binlerce kişinin içinde yürürüm kendimden başkasını görmez gözlerim.

Tek dostum, arkadaşım dediğim kimse kalmamıştır. Kalabalık üstüme üstüme gelir.

Etrafa bakarım. Kimse beni ilgilendirmez.

Ama dostum beni ilgilendirir.

İnsan insanın acısıyla zehirlenir. Ama insan acıyla beslenir bilenir. Ne acı insandan gidebilir, ne de insan acılardan. Ama bir nebze de olsa uzaklaşabiliriz. Hayat bu yaşamak gerek. Takılı kalamazsın öyle her şeye. Sabır da bir yere kadardır. Dayanamazsın bazen kaçmak istersin. İnsan kaçtığı kadar özgürdür şu hayatta der Hatice Karabudak kitabında. Ama kaçtığımız kadar kaçamadığımız şeyler de vardır elbet. Mesela ben kaçabildiğim kadar kaçtım. Her şeyden özgürdüm belki ama bir tek sende kaldım sanırken esasen gidemedim ben.

Bu günlerde yoluma çıkan sokak köpeğinin Kızım Elzabet’in yokluğuna alışmaya çalışıyorum.

Gece saat 23:30 Çay mahallesinde arabanın önüne çıkan bir  küçük köpek.

Hayatımda hiç hayvan beslemeyen ben alıp eve götürdüm.

Kedi,kuş,balık ne hayvan türü dersen de.

Fakat Elzabet ki Tibetli Spaniel cinsi  dişi bir köpektir.1 ay boyunca gezdik dolaştık,kavga ettik ,küstük fakat bir hanımefendiye sahiplendirdik.

Fakat ne zaman yolda görsem  ‘’Elzabet’’ diye seslendiğimde gelip kollarıma atlayan ve karşılıksız sevdiğine inandığım bir yaradılış hikayesi.

Hep düşünürdüm.

İnsanlar neden çocuk sahibi olmayıp da hayvan beslerler.

Değerli dostum Selma Hocam evinde 4 tane köpeği ile yalnız kaldığında onlar için çocuklarım derken bazen abarttığını düşünürdüm.

Selma Hoca’mın evlatları da vardı. Bir de sokaktaki çocuklardan bahsederken başka bir heyecanı vardı.

Bunu gerçekten anlamazdım. Hatta amlamsızlaştırır idim kafamda.

Özlüyorum Elzabet’i.

Çünkü insanlar hak etmiyorlar sevgiyi. Dün çay içerken çayevinde yanıma gelip kendini sevdiren  sokak köpeğini unutamıyorum niyeyse.

Bu hayvan sevgisi nereden geliyor diye çok düşünmüşümdür.

Allah vergisidir dedi bir yazar.

Ama herkes yılanı sevmez.

Burada başka bir şey var. Bilmediğim.

Bence de ‘’İnsanın insandan kaçışıdır’’ hayvan sevgisi..

Abese Sûresi, 34-36 âyetlerinde, kıyametin dehşeti anlatılırken, meâlen şöyle buyuruyor Rabbimiz: “O gün, kişi kardeşinden, annesinden, babasından, karısından ve oğullarından kaçar.”

Acaba hayvan sevgisi kıyametin yaklaştığının habercisi midir?

Bilemiyorum bildiğin Elzabet’i çok özlüyorum.

Özlemek bile hoş bir duygu.

Kaçış başladı demektir.