"Rızık" deyince aklımıza sadece "yemek" geliyor değil mi?

Peygamberimiz bir seferinde şöyle dedi:

"Allahım ! Beni sevginle rızıklandır."

Evlat rızıktır.

Saliha bir eş iki taraf için rızıktır.

Sağlık rızıktır.

Ömür rızıktır.

Allah'ın rızkımıza kefil olduğunu hep işitiriz ya.

Bu hakikati bizatihi yaşadım diyebilirim.

Bir gün yemek yemeği bıraktım, sadece 2 adet fıstık ve 2 adet pirinç tanesi yiyip sadece su içiyorum. Bir gün, iki gün, nihayet üç gün geçti.

Üç günlük açlık müthiş kafa yapıyor bir zaman sonra sanki her şey soft bir hale gelip matlaşıyor.. Sanki insan dünyayı hafif bir sis perdesinden seyrediyor gibi oluyor. Niyetim gidebildiği yere kadar götürmek...

Su orucu tutan arkadaşlar biliyorum.

Ama izin yok...

Bir tanıdık geliyor ve bir poşeti masamın üstüne bırakıyor. "sana yemek getirdim" diyor.

Ben şaşkınım ama belli etmiyorum. Arkadaşa teşekkür ediyor ve çay ikram ediyorum ve biraz sohbetten sonra o gidiyor.

Poşeti açıyorum... Boşnak böreği, sarma ve bir iki şey daha var.

Bütün bunları doğrudan bir "ikram-ı ilahi" kabul ediyor ve yemeğe yumuluyorum ama birdenbire hepsini yersem sıkıntı olur...

Biraz ara. Biraz nefes.

Hayat işte hep rızık peşindeyiz.

"Ey Allah'ım! Muhammed ailesinin rızkını yetecek kadar ver." (Müslim: 1055)

Peygamberimiz Ne kadar güzel buyurmuşlar. İnsan ihtiyacını temin ettiği zaman her şeyi yerine gelmiş oluyor. Fazlası yük… Hesabı çok ağır, azabı şiddetli. Değmez…

Bu da bizlere bir ölçü. Böyle bir rızık sahibi ne fakir ne de zengin sayılır.

Bir yerde okumuştum;

"Rızık için çekme kasavet, /'Nahn-ü kasemna'yı gözet.

Kula ifşaya ne hacet, / Derû Mevlâ'yı gözet..."

Onun için Hak kapısını gözetlemek lazım. O ezelden ne ayırdıysa verir. Telâşa lüzum yok.

Her şeyin hayırlısını verir.

Rızık bittiyse hak neylerse hayr eyler…