Çocukluğumda çayın yüzeyinde yüzen küçük bir çay sapı gördük mü "Misafir gelecek" diye heyecanlanır, sevinirdik. Hatta çayları mecburen şekersiz içer biz şeker kullanmıyoruz derdik. Misafir gelince şeker ortaya çıkardı. Gelinler kaynanalardan gizlice şeker çalardı ambardan. Bizde şeker kıtlama olurdu büyük büyük. Dedemin küçük bir şeker pensesi vardı. Ara sıra önüne alır keserdi.Küçük küçük yapardı. Şeker bir değerliydi ki anlatamam

Bir komşunun evinde ilk kez çay süzgeci denen uğursuz icadı görmüş, varlık sebebini öğrenince öfkelenmiş "Ama misafirler nasıl gelecek" diye feryat figanı basmıştım.

Yıllar geçti... Önce çaylar poşete girdi sallama oldu, sonra misafirler gelmez oldu onlarda birbirini sallar oldu. Unuttuk ziyaretleri. Köy odasında toplanır oyunlar oynardık. Veya pikniğe gitti mi okey oynardık çimlerin üstünde.

Şimdi okey oynuyoruz. Hollanda’daki dayımla, Antalya’daki abimle yan odadaki babamla telefonda çok zevkli oluyor.

Kimse kimseye gidip gelmez oldu.

Hoş neden gelsinler ki? Acaba niye geliyorlara bıraktı. Gidip te ne olacak.

Gıgılı gımı(1) öteceğiz? Değer mi bileceklere bıraktı.

Benim çocukluğumda misafir geldimi baş köşe ona verilir, sırtına kallavi bir minder konur, evdeki tüm diğer minderler o rahat etsin diye etrafına serpiştirilirdi. Islak mendil yoktu ama meyve yedikten sonra ellerini silsin diye misafire ılık suyla ıslatılmış bir ıslak el bezi, bir de kurulasın diye kuru el bezi verilirdi.

Şimdi, daha otoparkta "Misafir araçları giremez" yazıyoruz kapılara. Bir zamanlar baş köşeye oturttuğumuz misafirin aracını otoparkımıza almıyoruz artık. Muhitine, semtine, evine göre bazen bekçiler misafirin GBT'sini alıyor "Kimsin, kime geldin, niye geldin" diye. Yabancı pilaka gördümü polis bile durdurur oldu. Bazen zil sesine koşan evin çocuğu bağırıyor görüntülü diafondan  "Ne varrr?" sonra içeri bilgi veriyor "çocuk istihbarat servisi" "Babaaa, bıyıksız bir adam gelmiş"

Bunlar iyi günlerimiz galiba. Bir gün belki de "Misafir Giremez" yazacağız apartman kapılarına...

Misafir geldiğinde elleri ayaklarına dolanan en temiz örtüleri döşekleri misafirlerine seren , adına misafir odası dedikleri odaları olan, damdaki(ahırdaki) iki koyunun birini misafiri için kesen çocuklarına yedirmediğini misafirlerine yediren görürseniz bilin ki çok eskidendi o güzel günler.

Cüneyt Arkın bile öldü. Eskiden tahta kılıçla Bizans ordusuna nasıl kafa tutardı.

Kemal Sunal susarken güldürürdü. Adile Naşit paytak paytak yürür mahcup gülümseyince herşeyi anlatırdı derdini utancını.

Şimdilerde netfilixte Cem Yılmaz ana avrat küfür yaparak espiri yapıyor.

Neşet Ertaş ceketini çıkarmak için izin isterken şimdilerde sahneler küfürbazlara iç çamaşırını seyirciye atan,  cesur pozları ile ünlülere kaldı. Ünlü halk ozanı Aşık VEYSEL, bir şiirinde : “ İnsanlar fanidir, eserler baki” diyor. Eserler kalıcı olduğuna göre, o eserleri meydana getirenlerin isimleri de sonsuza dek kalacak demektir. İnsanlar için, bundan daha büyük mutluluk olabilir mi?Fakat ustalar gitti.Piyasa fenomenlere ve ünlülere kaldı.

Sosyal , siyasal, ahlaki ve kültürel yozlaşma ülkemizi kuşatmış durumda.

Hatta ne kuşatma.

İstila etmiş gelecek geçmişimizi.

Ama ben koyun otlatırken kara demlikte çay yapıp babamla derenin kenarında içmenin hazzını anlatamam. Çok eskide kaldı bunlar.

Daha nasıl anlatılır ki Ferdi Tayfur abimiz ne güzel anlatmış..

Nerede o saf dostluklar?

Nereye kayboldular?

Nerede o saf dostluklar?

Nereye kayboldular?

O çocukluk günlerim, o çocukluk günlerim

Mazide mi kaldılar?

Seller gibi coşardım

Kanatlanır, uçardım

Bu duygular içinde

Ah, bir çocuk olsaydım

Bu duygular içinde

Ah, bir çocuk olsaydım

Ah, bir çocuk olsaydım

Ah, bir çocuk olsaydım

(1)Gümüşhane Yöresinde bize bir değer mi katacak ,kıymet mi göreceğiz manasında bir dedeyim.