Nevriye Şeker anısına..

İyi günde, kötü günde..

Hastalıkta, sağlıkta..

Varlıkta, yoklukta..

Birbirine omuz veren insanlar

Azaldılar ve kendilerini  alıp tek başlarına gittiler birer, birer...

Kediler köpekler emanet edilir di komşulara

Artık çiçekler bile emanet edilmez oldu.

Onun bunun çocuğu gibi bırakılır oldu ol orta..

Konak numaralı  seçkin hanımefendi  komşulara ...

Kapı deliklerindeki mesafe kadar muhabbet ve habersiz nefesler..

Boğazlarken Nevriye Ablayı kocası nevri dönmüşçesine

Mutfaklardan tüten yanık soğan kokuları iştah kabartmıyor...

Soyarken sebep olduğu göz yaşı kadar anlamsız.

İki lafın belini kıracaktık ,karpuz kesecektik daha..

İki dedikodu bile camdan cama ayıp olmasın diye ağacın altında buluşacaktık…

Ölü ruhlar diri sarhoş  bedenler ile yaşıyoruz..

Birbirinden habersiz aynı yorgan altında..

Beton yığınlarında taşlaşmış, çatılar yağmur yağdırmaz üstümüze..

Güvercin bile şans olsun diye pislemez başımıza..

Kuşkonmaz zaten balkonumuza..

Boş bedenlere hıyanet eden bir ömür sürerken canlar

Öyle bir hayat ki,

İnsan insana duvar , insan insana hapis

İnsan insana uzak, insan insana necis

İnsan insana tuzak , insan kursağına ırak

İnsan insana yasak, insanı insana bırak…

Hakkından da gelir haddinden de…

Yerer ki insanı nefsine bırak..

Hayvanın yapmadığını yapar evladına..

Hayatına ve aşkına…