Son 10 yıla bir baktım nasıl geçmiş ve ön önemlisi de kendimden memnun muyum? Neler yapmışım. Kendime ne harcamışım ömürden başka.

Hesabı kitabı ortaya dökmek gerekiyor.. Arada sırada yapmak gerekiyor.

Günahları, sevapları tartmak hesap vermek gerekiyor.. Utanarak. Hem insan hem de bir baba olarak.

Bedenin de, ruhun da bir havalanması kendine gelmesi resetlenmesi gerekiyor. Her ne kadar keyif alarak yaşasam bu hayatı ve baba olmayı hayat ve insanlar yoruyor insanı.

İnternet çekmediği zaman servisi aradığınızda modemi açıp kapatın diyor ya usta bazen de bende kapatıp açıyorum defterleri. Eski defteri kapatıp yeni defter açıyorum. Eskiyi atmıyorum saklamak neyime ateşe verip yakıyorum. Üzerine bir demlik çay harika oluyor tavsiye ederim.

Devreleri yakmamak adına biraz yok olmak, ara vermek lazım ve yeniden başlamak lazım.

Benim sıfırlanmam bir doğaya kaçarak birde kendimi dinlediğimde aç kapa yaparak düzeliyor.

Yoksa resmen  baba yorgun.  Gayri resmi çok doluyum esasen.

Hayattan yana hiçbir sıkıntım yok. Sağlık problemin yoksa dünyanın en zengini sensin hesabından çok zenginim. Aileme bakacak kadar bir gelirim ve harika bir ailem var ve halen çocuk ruhu taşıyan bir eşim. Servetim var.

Meral Okay'ın bir sözü var: "İçinizdeki çocuğu öldürmeyen adamı sevin. O çocukla derdi olan ne koca olur, ne baba, ne de insan."

Bu söz öyle güzel ki, cinsiyet ayırt etmeksizin, her insan için geçerli. İster kadın olsun, ister erkek, içinizdeki çocuğa kıymet vereni bulun.

İşte onu ben buldum ama eşim maalesef bundan yoksun çok üzgünüm. Oda şikâyetçi, çok üzgün ve kırgın. Hatta benden dolayı yorgun.

Bana bakmıyorsun dediğinde sana belediye baksın diyecek kadar kazma bir adamım.

Kendimi tamir etmeye ve yenilemeye çalışıyorum dağlara çıkarak. Mutlaka bir şeyler öğrenmek için çabalıyorum doğadan ve hayattan. Şu anda hayatımın devre arasında gibiyim kendimi çok iyi hissettiğim bir iş yapıyorum.. İlk defa bu kadar dolu vaktim oluyor.

Çünkü yazıyorum.

 Gerçekten yorulmuşum.

Kim ne der sorusunun cevabını verememekten kim ne derse desin  bağıra bağıra ‘’bana ne’’ diyecek kadar dersime iyi çalıştım şu kısa kırkbeşlik hayatıma.

Ve şimdi herkes biraz eksik ben çok eksiğim  ama; kimse kimseyi tamamlayacak kadar, fedakâr değil !

Annem den başka. Bir de öksürdüğümde sırtımı sıvazlayan koltukta uyuyor numarası yaptığımda bir battaniye getirip üstümü örten küçük oğlumdan daha ziyade arkadaşım yok.

Ama akşam evin yolu bulup gidiyorum ya galiba biraz geçte olsa.. Beni bekleyenler var biliyorum.

Hayat işte çok hızlı geçiyor.

Geçmez demeyin geçiyor. Bu hayatta her şey geçiyor. Çok üzülsen de geçiyor. Çok sevinsen de geçiyor. Çok ağlasan da geçiyor. Çok gülsen de. Çocukluğun geçiyor düşüp dizini kanattığın da  ‘’öpeyim geçsin’’ diyen kalmadığında anlıyorsun. Liseli yılların arabesk dinlemeyi bırakıp Ahmet Kaya’ya yükselip biraz asileştiğinde gençliğin geçiyor.

Gıda takviyeleri vitaminler almaya başladığında dinçliğin ve en güzel yılların da bitmiş oluyor. En güzel yılların da geçiyor.

İmtihan dünyası işte bazısı teğet geçiyor.

Bazısı delip geçiyor.

Ama geçiyor işte.

Velhasıl kelam vesselam

Yorulmuşuz ziyadesiyle.

Günahı ve vebali,

Emeği geçenlerin boynuna.."

Benim de boynuma..