"Üzerinde çalıştığın en büyük sorun ve onu nasıl çözdüğünden bahset" diye işe alırken Dünyanın en zengin adamı Elok Mask işe alacağı insanlara soru sorarmış.

Kızılderililer ormanda koşarken birden dururlarmış ve olduğu yere otururlarmış. Sebebi sorulduğunda ise ruhlarını beklediklerini söylerlermiş. 

Artık dünyada her şey çok hızlı ve günlerimiz nasıl geçiyor anlamıyoruz. Bu koşuşturmalı hayatlarımızda belki bizlerin de durup ruhlarımızı beklemeye, sakinleşip içimize dönmemize ihtiyacımız vardır.

Büyük sorunumuz hayat hızlı akıp gidiyor. 

Bu konuda çözümlemelerimiz maalesef yok.

İhtiyaçlarımızı küçültmeden hatta fazla kazanıp daha fazla harcamaya adanmış bir ömür.

Bir çalışan birden tüm çalışmasını ve kariyerini bırakıp bir yerlerde Robinson hayatı yaşamaya kendini adayabiliyor.

Sıkılmıştım deyip hayatın curcunasından sakinliği kendini dinlemeyi insanın kendisine kaçmayı bir yaşam biçimi seçen insanlar gittikçe çoğalıyor.

İnsan kendinden kaçmak için mi , kendine varmak için mi doğaya sığınır ? 

Sığındım.

Doğa bazen sonumuz olur.

Doğa faciası deriz.

Esasen doğadaki faciayı da kendimiz kurgular, hazırlar filmi oynatır sonucuna katlanmayı bekleriz. Bu sonu beklerken hem homurdanıp dururuz.

Ne kendimden uzaklaşabildim, ne de kendime ulaşabildim...

Sadece kendimden kaçtım.

Gerisi maalesef yok.

Beni bir yerlerde oturup kahve içmek veya bir maç izlemek veya balık tutmak dinginleştirmiyor.

İnsanın kafası dolar mı bu bellekte doluyor.

Kafamı boşaltmak için dağların arasında bir kulübede veya bir sahil kasabasında zeytin bahçelerinin içerisine kendimi vurasım var.

 İnzivaya çekilesi geliyor insanın bu günlerde.

Üstad Abdürrahim Karakoç bir şiirinde

Zaman yoktur ekip, biçip, sürmeme

Ham topraktan haram mahsul dermeme

Bir tek gönül kâfi gelir girmeme

Konağı, sarayı size bıraktım.

Çokta değil, hakta buldum huzuru,

İstediğim alınteri, göznuru

Benliği, kibiri, iğrenç gururu

Faizi, bankayı size bıraktım.

Hiç biriniz telaş etmesin boşa

Doyacak gözünüz toprağa, taşa..

Beni inancımla koyun başbaşa..

Topyekün dünyayı size bıraktım

Kendimi buna hazırlıyorum içten yanmalı motor gibi.

İnsanlığın sorunu doymamak da bunun çözümü de yetinmek olmalı.

Zihnimi yoran düşüncelerden çam ağaçları arasında ve su sesi ile uzaklaşmak istiyorum aniden şehirlerden.

Yağmuru beklediğimi farkettim toprağın kokusunu ve tadını anlamak için. 

Akıtmalı gök gözyaşlarını ve ben biraz gözyaşında ıslanmalıyım.

Ve nasibimi almalıyım. Allah’ın rahmetinden. Allah’ın rahmetinden kaçmak için şemsiye açılmaz kucak açılır.

En büyük sorun merhamete muhtacız merhametine muhtacız ve bunun için sığınılacak tek liman O’nun limanı.

Zarif şairin dizeleri ile bitirelim 

Bohçam boş

Öte-berim eksik

Azığım kuru

Canım aç

Yüzüm sana çevrili

Adımım sana

Irmaklarına

Bir lokma suya geldim

Su denmez

Kabul ola affola