Basit, hür ve müstakil olarak kendi okuduğu ile amel edip basit bir hayat yaşayan bir insan bir aydın  olarak tanıdı onu milletimiz.
Hocalıktan geçinilmez diyen bir adamdı.
Kendine göre doğrular vardı. Fakat bu doğruları korkusuzca seri bir üslup ile dümdüz adan gibi söylerdi.
İstanbul’da çay ocağında, yaşadığı ve ekmeğini kazandığı mekanda namazını kıldığı tahta seccadesinde bıçaklanarak şehit edildi.
Bir kocaman derdi vardı. Kimisi deli kimisi veli dedi.
Derdim ağır ama bu kaderim derken bunu hak etmediğini de söylerdi.
Diyarbakır’dan kalkıp İstanbul’a ajanların tarikat postu giydiği, din tüccarı holdinglerin cirit attığı bir şehirde garip bir kulluk sürerken bir haber sitesinde gördüm vefat haberini.
Ne kadar uzağa giderseniz gidin, derdi heybenizde taşıyor iseniz o da sizinle gelecek.
Bir gönül kervansarayında heybeyi indirmek gerek.
Oda gnül kervansaraylarına girip heybesini bırakıp gitti.
Cahit Zarifoğlu’nun dediği gibi 
Bohçam boş
Öteberim eksik
Azığım kuru
Canım aç

Yüzüm sana çevrili
Adımım sana
Irmaklarına
Bir lokma suya geldim
Su denmez
Kabul ola affola
Recasına uyarak kimilerine göre imrenilmeyecek bir hayat sürdü fakat yüzlerce gönül insanın omuzlarında defin edildi.
Ramazan Pişkin’in babası İsmail Pişkin, devlete güvendiğini belirterek, “Allah devlete zeval vermesin. Oğlum çok iyi biriydi” dedi.
Babasının bile iyi biriydi dediği kişiyi yakından tanımayız.
Ama konuştuklarından ve yaşamından tanıdığımız kadar iyi kelimesi az kalır.
Garip bir Allah dostu ve vatan severdi.
Hayat kısa soğuk bir tas su yudumlamak ve yolunun cezbesine kapılmak gerek. 
Ey Rabbimiz, kederimizi'de , kaderimizi'de hayırlı kıl.
Herkesin bir yükü var bu hayatta
Kimi kederini kimi kaderini taşır heybesinde.
Ama kimsenin heybesini hor görmeyin.
Kimi süt taşır heybesinde akmaz kimisi de koça bir ‘’hiç’’ taşır taşmaz.
Ama Ramazan Pişkin abi unutulmaz.
Bir kul
Selam ve dua