Tüm Dünya’da kutlanıyor. Adı engelliler günü. Bana bu günler saçma sapan işler gibi geliyor. Sevgililer günü, aşıklar günü, anneler günü, öğretmenler günü.

Sanki tek güne sığarmış gibi…

Farkında olmak, engelli bireylerin hayatımızın bir parçası olduğunu anlamak sanki 1 günlükmüş gibi geliyor bana.

Bu yazıyı yazmak bile bana zül geliyor.

Hadi sevgililer günü gibi günler biraz sempatik diyelim. Ama anneler, engelliler, öğretmenler gibi günler hiç olmaması gereken günler.

Yazıya 3 Aralık Dünya Engelliler Günü diye başladığımız için bunun üzerinden gideceğim. Siz diğerlerine de bu yazıyı yorumlayabilirsiniz.

Sadece 3 Aralık tarihinde mi varalım engelli bireylerin farkına?

Engelli olarak dillendirmek ve yazmak bile bir ayrımcılık yapmak bana göre.

Hayatımızın içinde olmalılar zaten. Sen, ben gibi. Ayakları üzerinde duran, gözleri gören, kulakları duyan herkes gibi.

Kolayca çarşı merkezine inmeliler, araçlarını kullanmalılar zaten.

AVM’lere gidebilmeli, tuvalet ve lavaboları acaba burada bulabilir miyim diye düşünmeden kullanabilmeliler.

Otobüslere rahatça binmeleri gerekir. Şoförler zor gelmemeli engelli rampasını indirmek.

Kısa süreliğine olsa da engelli bireylerin park alanlarına park etmemek gerekir.

Çünkü en kısa sürede gidecekleri yerlere ulaşmaları ve hayatlarını kolaylaştırmak için ayrılmıştır o park yerleri ve şikayet edilip ceza yediğinizde de kızmak yerine bir kez daha düşünmeniz gerekir.

Öğretmen olmalılar ki oluyorlar, işçi olmalılar ki oluyorlar, memur olmalılar ki oluyorlar. Ama daha fazla olmalılar.

Çünkü ayaklarının tutmuyor, gözlerinin görmüyor olması yada kulakları duymuyorsa bile kalpleri her zaman açık. Senden, benden açık. Senden, benden romantikler, espri yetenekleri gelişmiş.

Dolayısı ile her işe daha çok girmeleri gerekiyor ki evlenmeleri, aşık oldukları kişiyle bir yuva kurmaları hatta soylarını yürütmek için çocuk yapmaları gerekir. Bu evin idamesi içinde belli bir kazanç olması gerekir.

Yetmez devletin verdiği evde bakım destekleri, engelli maaşları. Kendileri üretip kendileri kazanmaları gerekir.

Bir laf var. Engelsizsiniz diye. Yani bu tek kelimde engelsiz olduğumuz yada engelin biz olduğumuzu görebiliriz.

Bir engel miyiz?

Engel olmayalım. Zaten onların bir rutin hayatı var. Bu hayatı daha kolay hale nasıl getirebiliriz diye düşünelim.

Ki derler ya herkes engelli adayıdır diye. İşte hayatı onlara kolaylaştırırken biz kendimize, eşimize ve dostumuz ada kolaylaştırmış oluruz.

Bence hiçbir farkları yok ve olmamalı.

Açık, açık söylüyorum işte. İsterseniz kızın bana. Ben neden bir kaldırımdan engelli bireyin tekerlekli sandalyesi ile inmesine yardım edeyim. O kaldırım onun inmesine yardım edilmeyecek şekilde düzenlenmelidir. Her zaman yanında ben yada başkası olmaz.

Neyse efendim. Unutmayalım, hepimiz aynıyız.

Kalın sağlıcakla.