Bayram sabahı…

Havanın serinliği, henüz güneşin tam doğmamış yumuşak ışığıyla birleşiyor. Uyanan şehir, sokak sokak kurban hazırlıklarına uyanıyor. Bir yanda kesim telaşı, diğer yanda büyükannelerin sabah erkenden hazırladığı bayram kahvaltıları… Ve o tanıdık koku: temizliğin, ferahlığın, taptaze ekmeğin, yeni pişmiş kahvenin ve sevginin kokusu.

Kurban Bayramı, sadece bir ibadet değil; aynı zamanda paylaşmanın en saf, en derin halidir. Etin bölüşülmesinden çok daha fazlasıdır bu bayram. Gönlün bölünmesidir. Gözlerin dolmasıdır. Bir dilim etle birlikte bir dilim umut vermektir, tanımadığın bir sofraya.

Köydeki yaşlı dede için torunun elini öpmesi, belki de yılın en kıymetli anıdır. Şehirdeki çocuk için dedesinin cebine gizlice bıraktığı bayram harçlığı, bir kahkaha sebebidir. Kurban Bayramı, aslında sessiz kahramanların bayramıdır. Çocukların elinden tutup kurban yerine götüren babanın, etleri eşit parçalara ayırıp komşuya, yoksula dağıtan annenin, ilk defa bayram harçlığı alan çocuğun gözlerindeki ışıltının bayramıdır.

Fakat en çok da hatırlamaktır bu bayram… Kaybettiklerimizi, uzakta kalanlarımızı, küs olduklarımızı. Bir telefon, bir mesaj ya da cesaretle açılan bir kapı… Her biri, bayramı bayram yapan adımlardır. Kurban, sadece bir hayvanın değil, belki de egomuzun, kırgınlıklarımızın, bencilliğimizin de kurban edilmesidir.

Unutmadan söyleyelim: Bayram, silahla kutlanmaz. Havaya sıkılan kurşunlar ne gelenektir, ne de cesaretin göstergesi. Bayram, havaya değil, gönüllere dokunarak yaşanır. Çünkü gerçek bayram, kimsenin üzülmediği bayramdır.

Bir dilim baklava, bir tas et, bir içten tebessüm, bir “Hakkını helal et”…

Kurban Bayramı’nız mübarek olsun.