Kimi zaman bir insanın asıl karakteri, en yakınındaki kişiye karşı takındığı tavırla anlaşılır. Çünkü samimiyet, yapmacıklıkla en az maskelenebilen alan, en yakındaki ilişkidir. İşte bu yüzden soruyorum: Kendisine nefes kadar yakın olan bir kişinin yaşadığı sorunu bile bilmeyen bir insan, yönettiği bölgedeki vatandaşların derdine nasıl hâkim olacak?

Sosyal medyada pompalanan süslü cümlelerle, haber kanallarında özel röportajlarla çizilen yapay başarı portreleri, gerçeğin üzerini örtemez. Başarı, PR çalışmalarıyla değil; dürüstlükle, adaletle, empatiyle ölçülür. Hele ki en yakınındakine dair çıkan bir haberi baskılarla kaldırtmak, kamuoyunu manipüle etmek ve ardından da sahte bir mağduriyetle duygu sömürüsüne girişmek, kimseyi inandıramaz.

Bu ülkenin insanı artık hamasete, sahte gözyaşlarına ve göstermelik icraatlara karnını doyuramaz. Gerçek sorunları görmezden gelmek, onları ortadan kaldırmaz. Panik yapmaya gerek yok; çünkü bu daha başlangıç. Gelen bilgiler, belgeler öylesine çarpıcı ki, uykular kaçacak. Saklanan her detay, bir gün gün yüzüne çıkar. Ve o gün geldiğinde, sadece halkın değil, tarihin vicdanında da bir sınav verilecek.

Bizim görevimiz, yakından uzağa değil; içeriden dışarıya adaleti, samimiyeti ve sorumluluğu yaymak. Çünkü gerçek liderlik, en yakındakine gösterilen şefkat ve anlayışla başlar. Oradan halka ulaşır. Oradan topluma umut olur.

Ve evet, daha yeni başlıyoruz.

Derler ya 'Ağlayacaksan oynamayalım' diye. Ağlasan da, zırlasan da oynayacağız. İster yakar top, ister ortada vurma. Kim kimi elerse. 

Hodri Meydan.